Βράδυ Σαββάτου , περιμένεις να κοιμηθούν όλοι και ξεκινάς την προετοιμασία. Σκέτη ιεροτελεστία δηλαδή. Βάζεις χαλαρή μουσική και προσπαθείς να μην ξεχάσεις τίποτα. Ποδήλατο καθάρισμα γυάλισμα λάδωμα η αλυσίδα ,ξέρεις ότι κάποια πράγματα είναι υπερβολή αλλά πως να το κάνουμε όταν πηγαίνεις σε γάμο φροντίζεις το αυτοκίνητο να γυαλίζει το ίδιο ισχύει και εδώ.Προσπαθείς να μην αφήσεις τίποτα στην τύχη. Επόμενο βήμα συγκεντρώνεις ότι ρούχο μπορεί να χρειαστείς και το πρωί αποφασίζεις τι θα φορέσεις και τι θα αφήσεις πίσω. Τα έχεις όλα απλωμένα και προσπαθείς να σκεφτείς τι μπορεί να χρειαστείς στην διαδρομή σου. Εκεί υπάρχει το ενδεχόμενο να ξυπνήσει κάποιος και να σε δεί μπλεγμένο ανάμεσα σε όλα αυτά να προσπαθείς να βγάλεις μια άκρη. Παλιότερα θα τους φαινόταν παράξενο όλο αυτό τώρα όμως το βλέπουν σαν κάτι φυσιολογικό. Τελευταίο βήμα ετοιμάζεις τι θα φάς για πρωινό και τι θα πάρεις μαζί σου στην διαδρομή.
Όταν τα έχεις όλα πλέον έτοιμα σκέφτεσαι ότι το πιο σημαντικό είναι να κοιμηθείς νωρίς για να έχεις δυνάμεις για την επόμενη μέρα αλλά αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν το κατάφερα ούτε σε brevet ούτε σε αγώνα .Κοιτάς λοιπόν το ρολόι και πέρνεις την απόφαση να πάς για ύπνο.
Το ρολόι χτύπησε στις 7:00 και η πρώτη σκέψη μου ήταν τι ακριβώς πας να κάνεις γιατί το πρωί, γιατί δεν ξυπνάς φυσιολογικά Κυριακή είναι ,γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου? Ευτηχώς δεν κρατάει πολύ αυτό και θυμάσαι ότι έδωσες ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα οπότε ξεκινάς με την σειρά πρωινό , καφές, ντύσιμο μια τελευταία ματιά στο ποδήλατο και φέυγεις αθόρυβα από το σπίτι.
Στον δρόμο συνάντησα τον Κοσμά με τον Μάνο που είχαν ξεκινήσει από την Καστοριά και μαζί ποδηλατούμε μέχρι την Μεσοποταμία όπου θα συναντήσουμε το τελευταίο μέλος της παρέας τον Γιάννη. Ξεκινήσαμε με κουβεντούλα μέχρι το Νεστόριο στα 20 χιλιόμετρα περίπου ζεσταίνοντας τα πόδια μας για την ανάβαση που μας περίμενε.Περάσαμε την γέφυρα Νεστορίου και ξεκινήσαμε την ανάβαση.Μετά απο λίγη ώρα στις πρώτες στροφές και ενώ επικρατούσε απόλυτη σιωπή κάποιος είπε να αλλάξουμε σταθμό και όλοι ξεσπάσαμε σε γέλια .Η κλίση σε εκείνο το σημείο ήταν μεγάλη και όλοι ξαφνικά είχαμε σταματήσει να μιλάμε.Συνεχίσαμε την κουβέντα και την γνώριμη ανάβαση Κοτύλης με χαλαρό ρυθμό.Φτάσαμε στον αυχένα λίγο μετά το χωριό και κατηφορίσαμε λίγα μέτρα μέχρι το κιόσκι που βρίσκεται στην αρχή της κατάβασης όπου κάναμε μικρή στάση για λίγο φαγητό και το απαραίτητο ντύσιμο για την κατηφόρα.
